سایت تفریحی وسرگرمی آسیافان

بـی تـو مـهتاب

شـبی بـاز از آن کـوچه گـذشتم

هـمه تـن چـشم شـدم

خـیره بـه دنـبال تـو گـشتم

شـوق دیـدار تـو لـبریز شـد

از جـام وجـودم شـدم آن عـاشق دیـوانه کـه بـودم

در نـهانخـانه ی جـانم گـل یـاد تـو درخـشید بـاغ صـد خـاطره خـندید

عـطر صـد خـاطره پـیچید یـادم آمـد

کـه شـبی بـا هـم از آن کـوچه گـذشتیم

پـر گـشودیم و در آن خـلوت دلـخواسته گـشتیم

سـاعتی بـر لـب آن جـوی نـشستیم

تـو هـمه راز جـهان ریـخته در چـشم سـیاهت مـن هـمه مـحو تـماشای نـگاهت

آسـمان صـاف و شـب آرام بـخت خـندان

و زمـان رام خـوشه ی مـاه فـرو ریـخته

در آب شـاخه ها دسـت بـرآورده بـه مـهتاب شـب و صـحرا و گـل و سـنگ

هـمه دل داده بـا آواز شـباهنگ یـادم آیـد

تـو بـه مـن گـفتی از ایـن عـشق حـذر کـن

لـحظه ای چـند بـر ایـن آب نـظر کـن

آب آیـینه ی عـشق گـذران اسـت

تـو کـه امـروز نـگاهت بـه نـگاهی نـگران اسـت بـاش فـردا کـه دلـت بـا دگـران اسـت.........................................

دیـگران چـه سـاده مـی خـوانند

احـساس شـکسته ام را....

و چـه سـاده مـیگذرند از نـوشته هـایم....

آن هـا چـه مـیدانند...!

ایـن احـساس را بـه چـه سـختی بـند زده ام!!!

ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻥ ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ

ﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ

ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ!

ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ!

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ...!

ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺳﺮ ﺯﻧﺪ.

ﭼﻪ ﺑﺎﮎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﻭﺷﺒﻨﻢ ﻓﺮﻭ ﺧﺸﮑﺪ.

ﻭ ﺷﺒﮕﯿﺮ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺒﺎﻫﻨﮓ ﮔﻨﮓ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻭ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﯼ ﺳﺤﺮﯼ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺩ.

ﻭﺭﺍﻩ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ....

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺮ ﮐﺸﺪ.

ﺑﻨﺸﯿﻦ ٬ ﻣﺮﻭ ٬ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ٬ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﺎﻩ

ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺯ ﺣﺮﻑ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﻨﺸﯿﻦ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﻦ ﻣﮑﻮﺵ

ﯾﮑﺪﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ.

ﺑﻨﺸﯿﻦ ٬ ﻣﺮﻭ ٬ ﺻﻔﺎﯼ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ

ﭼﺮﺍﻍ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ

ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺴﻮﺯ

ﺑﻨﺸﯿﻦ ٬ ﻣﺮﻭ ٬ ﻣﺮﻭ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ.

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ:

"ﭼﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ٬ ﺯﻧﻢ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ

٬ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ٬ ﺷﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﺮ!

" ﺍﻧﺪﻭﻩ٬ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺷﺪﯼ٬ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ!

ﺍﻓﺴﻮﺱ٬ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺪﯼ

٬ ﻭﻗﺖ ﺳﺤﺮ!

مـטּ دیگہ نـہ از اومـدטּ

کسـے ذوق زده میشم ،

نہ کسے از ڪنآرمـ

بره حوصلـہ دارمــ

نآزشو بـخـرمــ

ڪہ بـرگرده ...

مـטּآدمــ بے احسآسے نیستمـ !

مـטּ بے معرفـتــ و نآمرد نیستمــ ...

فقط خستہ امــ ...

از همـہ چے !

گآهی دِلــَت نــِمیخوآهــَد . . .؛

دیــروز رآ بِه یآد بــیآوَری . . .؛

اَنگــیزه ای بــَرایِ فــَردآ هـَم نــَدآری . . .!!!

... وَ حآل هــَم کِه . . .؛

گآهی فــَقــَط دِلــَت میخوآهــَد . . .؛

زآنوهایــَت را تــَنگ دَر آغوش بــِگیری . . .؛

وَ گوشــِه ای اَز گوشــِه تــَرین گوشـِه ای کِه می شــِنآسی . . .؛

بــِنـِشینی وَ فــَقــَط نــِگآه کــُنی . . .!!!

گآهی دِلگــیری . . . ؛

شآیــَد اَز خودَت . . .؛

شآیــَد . . !...

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت

سالها هست که از دیده‌ی من رفتی لیک

 دلم از مهر تو آکنده هنوز

 دفتر عمر مرا

 دست ایام ورقها زده است

 زیر بار غم عشق قامتم خم شد و پشتم بشکست

 در خیالم اما

 همچنان روز نخست تویی آن قامت بالنده هنوز

 در قمار غم عشق

 دل من بردی و با دست تهی

 منم آن عاشق بازنده هنوز

 آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

 گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند

 زیر خاکستر جسمم باقیست

 آتشی سرکش و سوزنده هنوز

در چشم باد، لاله فقط پرپرش خوش است

خورشید روز واقعه خاکسترش خوش است

از باغها شنیده‌ام این را که عطر یاس

گاهی نه پشت پنجره، لای درش خوش است

دریا همیشه حاصل امواج کوچک است

یعنی علی به بودن ِ با اصغرش خوش است

در راه عشق دل نه که ما سر سپرده‌ایم

حتا حسین پیش خدا بی‌سرش خوش است

جایی که آب همسفر ماه می شود

دلها به آب نه که به آ‌ب‌آورش خوش است

جایی که پیش‌مرگ پدر می شود پسر

اولاد هم نبیره‌ی پیغمبرش خوش است

عالم شبیه آن لب و دندان ندیده‌است

لبخند هم میانه‌ی تشت زرش خوش است

از خون سرخ اوست که تاریخ زنده است

این شاهنامه نیست ولی آخرش خوش است:

اندوه بی شمار ِ پسر را گریستن

بر شانه‌های مرتعش ِ مادرش....

از ماههای سال "محرم" که محشر است

از روزهای سال ولی "محشر"ش خوش است!

نمی دونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم

دارم می میرم از اینکه تو رفتی و نمی میرم

نمی دونی تو این روزا چقدر یاد تو می افتم

ته دنیام نزدیکه نگاه کن کی بهت گفتم

کجا باید برم بی تو، تویی که قدّ ِ دنیامی

که هر جایی رو می بینم نبینم پیش چشمامی

برم هر جای این دنیا شبم با بغض دمسازه

آخه هر جا یه چیزی هست منُ یاد تو بندازه

نمی دونم تو این برزخ کی از این درد می میرم

نمی دونم چرا یک شب فراموشی نمی گیرم

منُ اینجا بکُش وقتی قراره تازه رویا شی

اگه تا آخر دنیا قراره تو دلم باشی....

برای دوست داشتنت

محتاج دیدنت نیستم...

اگر چه نگاهت آرامم می کند

محتاج سخن گفتن با تو نیستم...

اگر چه صدایت دلم را می لرزاند

محتاج شانه به شانه ات بودن نیستم...

اگر چه برای تکیه کردن ،

شانه ات محکم ترین و قابل اطمینان ترین است!

دوست دارم ، نگاهت کنم ... صدایت را بشنوم...به تو تکیه کنم 

دوست دارم بدانی ،

حتی اگر کنارم نباشی ...

باز هم ،

نگاهت می کنم ... 

صدایت را می شنوم ... 

به تو تکیه می کنم

همیشه با منی ،

و همیشه با تو هستم، 

هر جا که باشی!......

چقدر خواب ببینم که مال من شده ای

و شاه بیت غزل های لال من شده ای

 چقدر خواب ببینم که بعد آن همه بغض

جواب حسرت این چند سال من شده ای

 چقدر حافظ یلدا نشین ورق بخورد؟

تو ناسروده ترین بیت فال من شده ای

چقدر لکنت شب گریه را مجاب کنم

خدا نکرده مگر بی خیال من شده ای

هنوز نذر شب جمعه های من اینست

که اتفاق بیفتد حلال من شده ای

که اتفاق بیفتد کنارتان هستم

برای وسعت پرواز بال من شده ای

میان بغض و تبسم میان وحشت و عشق

تو شاعرانه ترین احتمال من شده ای

مرا به دوزخ بیداریم نیازی نیست

عجیب خواب قشنگی ست مال من شده ای

در میان من و تو فاصله هاست

گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری

تو توانایی بخشش داری

دستهای تو توانایی آن را دارد

که مرا زندگانی بخشد

چشمهای تو به من می بخشد شور عشق و مستی

و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی

دفتر عمر مرا با وجود تو

شکوهی دیگر

رونقی دیگر هست

می توانی تو به من زندگانی بخشی

یا بگیری از من آنچه را می بخشی

من به بی سامانی ، باد را می مانم

من به سرگردانی ، ابر را می مانم

من به آراسته گی خندیدم

منه ژولیده به آراسته گی خندیدم

سنگ طفلی اما

خواب نوشین کبوتر ها را در لانه می آشفت

قصه ی بی سر و سامانی من

باد با برگ درختان می گفت

باد با من می گفت :

" چه تهی دستی مرد ! "

ابر باور می کرد

من در آئینه رُخ خود دیدم

و به تو حق دادم

آه ... می بینم ، میبینم

تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی

من به اندازه زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تو را در خور ؟!

هیچ !

من چه دارم که سزاوار تو ؟!

هیچ !

تو همه هستی من

هستی من

تو همه زندگی من هستی

تو چه داری ؟! .... همه چیز

تو چه کم داری ؟! ...هیچ !

بی تو در می یابم

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را

کاهش جان من ، این شعر من است

آرزو می کردم که تو خواننده ی شعرم باشی

راستی .... شعر مرا می خوانی ؟!

باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی

نه .... دریغا ، هرگز

کاشکی شعر مرا می خواندی !!!